eerste maand India

Hoi allemaal,

Het is alweer evengeleden, dus we vonden het wel weer tijd voor een blog. Ondertussen zijn we al zo’n vier weken in het grote India, wat een stuk drukker, viezer en chaotischer is dan het kleine Nepal. We kwamen aan in India in een, voor Indiase begrippen, klein stadje genaamd Gorakhpur. Dit was, zo hopen wij, het dieptepunt qua hygiëne van onze reis.

Gelukkig konden we de volgende dag alweer door naar Varanasi, de heiligste stad van de Hindoes. Varanasi was, met haar wirwar van kleine, eeuwenoude straatjes een must see volgens de Lonely Planet. De oever van de hielige rivier de Ganges is bezaaid met ghats, een soort badplaatsen, waar de hindoes hun zonden af kunnen wassen. Omdat ze de resten van hun verbrande doden er ook ingooien hebben wij dit maar niet geprobeerd. Na vier dagen zijn we naar het nabijgelegen Allahabad gegaan. Hier zijn we naar enkele mooie mausolea geweest, waar belangrijke Islamitische heersers waren begraven.

Voor de rest viel in Allahabad niet veel meer te beleven, dus waren we na twee dagen weer teruggegaan naar Varanasi, zodat we daar de volgende dag the festival of holy colours konden vieren. Er was ons namelijk verteld dat dat het beste daar kon. Dat degene die dat zei zelf in Varanasi woonde hadden we maar voor lief genomen. Zoals wij holi kennen, met het verf gooien, bleek vooral in de ochtend zo te zijn. Ook waren het vooral kinderen die dit deden, maar wij voelden ons nog lang niet oud genoeg en deden lekker mee. Toen we in de middag de stad in gingen, waren er eigenlijk alleen nog dronken/gedrogeerde Indiaase mannen op straat, die met z’n allen op een soort plein aan het dansen waren. Desalniettemin was het een hele leuke dag en snappen we dat het over de hele wereld wordt nagedaan.

Op 19 Maart bracht de trein ons verder naar Kajuraho. Waar een paar hele mooie tempels stonden, waarin gedetailleerde kamasutra afbeeldingen waren uitgehakt. Kajuraho was, vergeleken met Varanasi, een heerlijk rustig, klein en toeristisch stadje. Toch gingen we na een dag weer door naar Bandavgarh, waar een nationaal park lag, met de meeste kans op het spotten van een tijger in heel India. Wat we echter niet wisten, was dat sinds een half jaar de regels door de overheid waren verscherpt. Dit betekend dat er nog maar de helft aan bezoekers mochten komen, wat weer betekende dat we onze kaartjes anderhalve maand van te voren hadden moeten bestellen. De enige manier om nog aan kaartjes te komen was door om 5uur s’ochtends in de rij te gaan staan, hopend dat een kaarthouder niet op zou komen dagen. Om vooraan in de rij te kunnen staan elke ochtend, hadden we met z’n vijven een soort afwisselsysteem bedacht, zodat we om elf uur in de avond ervoor al in de rij stonden. Na dit drie nachten/ochtenden (!) te doen, hadden we eindelijk tickets voor een ochtend en middag safari kunnen bemachtigen. Toen we eenmaal in het park rondreden in een jeep, tussen de wilde dieren en zelfs een tijger hadden gezien, bleek het het gelukkig allemaal waard te zijn geweest.

Diezelfde middag nog hadden we de nachttrein naar Agra, de stad van de Taj Mahal, genomen. Deze rit duurde 13 uur, waardoor we eindelijk een goede nachtrust konden pakken. De volgende dag betraden we de tuinen van een van de wereldwonderen; de Taj Mahal. Dit bijna volledig marmeren gebouw was misschien wel het mooiste gebouw dat we ooit gezien hebben, met zijn vier minaretten aan de zijkanten, de graftombe die volledig uit één blok marmer was gehakt en het feit dat alles ook nog eens met de hand versierd was. Het enige nadeel waren alle toeristen die op elke daar gemaakte foto te zien zijn. In Agra was ook nog een groot fort, waar we de dag daarop heen zijn geweest.

Hierna beginnen we een rondreis door Rajasthan, een noord-oostelijke provincie van India. Dit zal ongeveer twee weken duren, hier zal onze volgende blog over gaan.

Tot dan,
Rik en Olaf